มันคืออดีต??

ให้แกคนที่ฉันรัก
ตลอดระยะเวลา 5 ปีที่เราคบกันมา ฉันนึกย้อนไปวันแรกที่เราเริ่มคบกัน มันเป็นวันที่ฉันตื่นเต้นเพราะว่าแกตามจีบฉันนานมาก จนฉันต้องยอมใจอ่อนให้แกเข้ามาลองคบหาดู วันนั้นฉันรู้สึกว่าทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าเป็นสีชมพู เพราะแกบอกฉันว่า “แกชอบฉัน” ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นฉันนั่งเล่นกับเพื่อนอยู่หน้าสนามหญ้า แกแอบมองฉันทุกวัน(ฉันก็แอบเห็นนะ..) แกแอบขึ้นไปบนตึกแล้วมองดูฉันตลอดเวลา(ฉันสังเกต55+) แต่ฉันก็แอบรู้มาว่าแกก็มีคนมาชอบมากมาย ฉันเลยไม่ค่อยกล้าที่จะคุยกับแกแต่ฉันก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้ จนยอมให้แกเค้ามามีบทบาทในชีวิตของฉันทุกวันนี้
ตลอดระยะเวลาที่เราสองคบคบกันมา มันมีอะไรหลายอย่างที่เรามีเหมือนกันมันเป็นความต่างที่ผสมกลมกลืนกันอย่างลงตัว เพราะว่าแกเป็นคนที่ชอบทำทุกอย่างที่อยากจะทำ แกเป็นคนที่ใจเย็น เป็นคนที่มีเหตุผล แต่กับฉันสิ!! ฉันเป็นคนใจร้อน เอาแต่ใจ แต่แกก็ดูแลฉันเสมอมาจนฉันปรับเปลี่ยนนิสัยของตนเองจนดีขึ้นนิดนึง(มั้ง??) การที่เรามีบางอย่างไม่เหมือนกัน มันทำให้เราได้ลองปรับเปลี่ยนเพื่อให้เราสามารถเข้ากันได้คุยกันได้ทุกเรื่อง ฉันมีอะไรฉันจะปรึกษาแกแล้วแกก็ปรึกษาฉัน จนเราสองคนคบกันเหมือนเป็นเพื่อนมากกว่า(ณ เวลานี้คิดอยู่นะ??) แต่มันเป็นสิ่งที่ดีมันทำให้เรารักกันมากขึ้น ผูกพันกันมากขึ้น ทุกวันนี้ฉันเลยรักแกที่สุดในโลก
นับแต่วันแรกถึงวันนี้แกดีกับฉันทุกอย่าง จนฉันคิดว่าฉันมาทำให้แกลำบากใจรึป่าว ฉันเข้ามายุ่งกับชีวิตแกมากเกินไปรึป่าว เพราะว่าแกทำทุกอย่างให้ฉันจนเหมือนแกไม่มีเวลาเป็นส่วนตัว จนทำให้ฉันรู้สึกผิด(แต่ฉันก็รู้สึกดีที่แกทำให้ฉัน) แต่ฉันก็เผลอตัวทำให้ความรักที่เราสร้างด้วยกันมาต้องบั่นทอน(ฉันมันแย่จริงๆ) ฉันเป็นคนที่ทำให้ความรักของเราต้องเปลี่ยนไป ฉันทำให้ความไว้ใจเป็นความระแวง ฉันทำให้แกต้องเสียใจ ทำให้แกต้องเสียน้ำตา ฉันทำให้ทุอย่างมันเลวร้ายไปหมด ฉันแอบแกไปมีคนอื่นทั้งๆที่แกทำดีกับฉันมาตลอด ฉันคิดว่าฉันคงหลอกแกได้ แต่ความลับนั้นไม่เคยมีในโลก จนแกมารู้ความจริงที่หลังฉันแอบมีกิ๊ก เพราะว่าวันนั้นแกบอกว่าแกไม่ว่างแกต้องไปแข่งบอล ฉันก็เลยบอกแกว่าฉันจะไปเที่ยว แล้วแกก็ให้ฉันไปโดยที่แกไม่รู้มาก่อนเลยว่า ฉันกำลังจะแอบไปหาผู้ชายคนอื่น ซึ่งผู้ชายคนนี้เป็นรุ่นน้องซึ่งเป็นคนที่เล่นบาสเก่งมาก เป็นคนที่ฉันแอบปลื้มเขาแต่ฉันแค่อยากคุยกับเขาแค่เล่นๆเท่านั้น ฉันไม่ได้คิดอะไรจริงจังเพียงแค่อยากลองคุยด้วย แต่เรื่องนี้เองทำให้ฉันเกือบจะเสียแกไป เพราว่าแกไปเจอฉันกำลังนั่งคุยกับผู้ชายคนนี้พอฉันเห็นแก ฉันตกใจมาก ฉันกลัวแกโกธรฉันมากเพราะแกคงไม่คิดว่าฉันจะทำกับแกได้ลง แกคงไม่คิดว่าฉันจะเลวถึงขนาดนี้ แต่ฉันก็ทำมันไปโดยไม่ได้คิด ทั้งที่แกยอมเสียสละทั้งชีวิตเพื่อฉันได้ ฉันยังทำกับแกได้ลง ณ เวลานั้นแกคงจะโกธรเกลียดฉันน่าดู แต่ด้วยความที่แกเป็นคนใจเย็นมันทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันผิดมาก ฉันจึงพยายามขอโทดแกอยู่เป็นเดือนจนแกให้ยอมอภัยฉัน เพราะแกบอกว่าคนเราต้องมีผิดพลาดกันได้ ให้ความผิดพลาดเป็นประสบการณ์คอยเตือนให้เรามีสติ มีความคิดไตร่ตรองอยู่เสมอ และฉันยังสัญญากับแกไว้อีกด้วยว่า “ฉันจะไม่ทำให้แกเสียใจอีก”
ตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้ฉันก็ยังไม่เคยทำให้แกเสียใจอีก เพราะฉันไม่อยากทำร้ายคนดีๆที่มีค่าที่สุดในชีวิต มันเหมือนเป็นสมบัติอันล้ำค่าที่ฉันต้องอนุรักษ์ไว้ คือเรามีของดีอยู่ที่ตัวแท้ๆแต่เราไม่รู้จักใช้มันให้เกิดประโยชน์มันก็ไม่มีคุณค่าขึ้นมา เราต้องรู้จักเรียนรู้แล้วใช้มันให้เกิดประโยชน์มากที่สุด
จากอดีตมันเป็นเครื่องเตือนใจให้เราทำแต่สิ่งดีๆ มันทำให้ฉันรักแกมากยิ่งขึ้นจนฉันไม่กล้าทำให้แกเสียใจอีกเลย ฉันจะนับถือความคิดแกเป็นหลัก และให้เกียรติแก เกรงใจแกมาก เพราะแกคือคนที่ฉันรักที่สุด

ปล.ขอบคุณที่แกดีกับฉันเสมอมา ขอบคุณที่แกทำทุกอย่างเพื่อฉัน
ฉันยังรักแกเสมอนะ
จากคนที่ทำให้แกเสียใจ